സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിൽ ഒരു കൈസഹായം [വേടൻ] 392

അടുക്കും വൃത്തിയും ഉള്ള മുറിയിലെ അയയിൽ വിരിച്ചിട്ട രേഷ്മയുടെ വസ്ത്രങ്ങളിൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി.അവൾ ധരിക്കാറുള്ള ഇളം നീല നിറത്തിലുള്ള ചുരിതാർ ഞാൻ കണ്ടു. ശരീരത്തോട് ഒട്ടിച്ചേർന്നു കിടക്കുന്ന ആ വസ്ത്രം ധരിക്കുമ്പോൾ ‘രേഷ്മ’ ഒരു മാദക തിടമ്പായി മാറും. ഇന്ന് ശാന്തേച്ചി അറിയാതെ ആ ചുരിതാർ കൈക്കലാക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഇന്ന് രാത്രിയിലെ വാണം രേഷ്മയുടെ ചുരിതാറിൽ തന്നെ ആവട്ടെ.!!

ശാന്തേച്ചി അടുക്കളയിലെ റാക്കിനടിയിൽ സ്റ്റൂൾ കൊണ്ടുവന്നിട്ടു. “ലാലു…ഒന്ന് കേറി എടുക്കെടാ “അവർ സൗമ്യമായി പറഞ്ഞു. ഞാൻ സ്റ്റൂളിൽ കയറിനിന്ന് കൈ നീട്ടി ഉരുളിയുടെ വക്കു പിടിച്ച് വലിച്ചു. റാക്കിൽ നിന്ന് പകുതി ഇറക്കാൻ നേരം എന്റെ കൈയിൽ നിന്ന് വഴുതി ഉരുളി താഴെ വീണു. ഉരുളി പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ച എനിക്ക് അടിതെറ്റി. സ്റ്റൂൾ മറിഞ്ഞു, ഉരുളിക്ക് മീതെ വീണ് എന്റെ തുടയിൽ വല്ലാത്ത വേദന അനുഭവപ്പെട്ടു. “അയ്യോ… എന്റെ കുട്ട്യേ… എന്താ പറ്റ്യേ..?”എന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ശാന്തേച്ചി ഓടി അരികിൽ വന്നു. എഴുനേൽക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടിയ എന്നെ അവർ താങ്ങിയെടുത്തു. ഇടതുകൈ  തോളിലൂടെ എടുത്തിട്ട്  അവർ എന്നെ ഡയനിംഗ് റൂമിലെ കസ്സേരയിൽ കൊണ്ടിരുത്തി.”ഇവിടിരിക്കു..

ഞാൻ പോയി കൊറച്ച് വെള്ളം കൊണ്ടുവരാം ” ശാന്തേച്ചി അടുക്കളയിൽ പോയി വെള്ളമെടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് എനിക്ക് നേരെ നീട്ടി. വേദന കാരണം കൈ ഉയർത്താൻ പറ്റാതെ ഇരിക്കുന്ന എന്നെ കണ്ട് അവർക്ക് വല്ലാത്ത വാത്സല്യം തോന്നിയതായി എനിക്ക് തോന്നി. അവർ എന്റെ അടുത്ത് വന്ന് തലയിൽ കൈ വച്ചു. മേലേക്ക് ഉയർത്തി വായിലേക്ക് പതിയെ വെള്ളമൊഴിച്ചു. വെള്ളം കുടിച്ചിറക്കുമ്പോൾ വേദന ശമിച്ചത് പോലെ തോന്നി തുടങ്ങി. “ഇപ്പൊ എങ്ങനെ ഉണ്ട് വേദന ഉണ്ടോ “ശാന്തേച്ചി എന്റെ കവിളിൽ അവരുടെ നനുത്ത കൈവെള്ളായാൽ തലോടികൊണ്ട് ചോദിച്ചു.”എനിക്ക് കൊഴപ്പൊന്നും ഇല്ല്യാ ശാന്തേച്ചീ..”ന്ന് പറഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റ് നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ച ഞാൻ വേദനകൊണ്ട് പുളഞ്ഞു.”അയ്യോ..

വേദന ഉണ്ടോ ലാലു..?”ശാന്തേച്ചി എന്നെ വീണ്ടും കസ്സേരയിൽ പിടിച്ചിരുത്തി. “കാലിൽ എന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ടല്ലോ മോനെ!നമുക്ക് ആശുപത്രിയിൽ പോണോ?”അവർ ആശങ്ക പ്രകടിപ്പിച്ചു.”ഇല്ല താഴെ വീണപ്പോ തുടയിൽ ചതവ് പറ്റിയെന്നു തോന്നുന്നു. സാരല്ല്യ..ആവി കൊണ്ടാ മാറും!”ഞാൻ പറഞ്ഞു. “എന്നാ ഞാൻ പോയി വെള്ളം ചൂടാക്കാം.. ആവി പിടിച്ചിട്ട് പോയാൽ മതി “ശാന്തേച്ചി അടുക്കളയിൽ പോയി വെള്ളം ചൂടാക്കാനുള്ള പരിപാടികൾ തുടങ്ങി.

ശാന്തേച്ചിയുടെ സ്വഭാവം ചീത്തയാണെന്ന് രേഷ്മയോട് പററഞ്ഞതോർത്ത് എനിക്ക് ലജ്ജ തോന്നി. എത്ര നല്ല സ്ത്രീയാണ് അവർ!രഞ്ജിത്തും ഞാനും ശാന്തേച്ചിക്ക് ഒരുപോലെ ആയിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ അച്ചന്മാർ ഇരുവത് വര്ഷം മുൻപ് ഒരു ബോട്ടപകടത്തിൽ മരിക്കുമ്പോൾ ശാന്തേച്ചിക്ക് മുപ്പത് വയസായിരുന്നു. പിന്നീട് ഒറ്റയ്ക്ക് ജോലി ചെയ്ത് രഞ്ജിത്തിനെ പഠിപ്പിപ്പിച്ചു. ദുബായിൽ പോകാനുള്ള പണവും കൊടുത്തു. അവരെ സമ്മതിക്കാതെ വയ്യ. പിന്നെ ഭർത്താവ് മരിച്ചിട്ട് ഇരുവത് വർഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒരു ചീത്തപേരും കേൾപ്പിച്ചിട്ടില്ല. നാട്ടിലെ പല പ്രമുഖർക്കും ശാന്തേച്ചിയെ നോട്ടമുണ്ടായിരുന്നതായി കേട്ടിട്ടുണ്ട്.