അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ] 979

നിനക്ക് എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞെടാ…. ഞാൻ നിൻറെ അമ്മയല്ലേ….

 

 അമ്മയുടെ സ്വരം പതിയെ കരച്ചിലിലേക്ക്‌ മാറുന്നത് എനിക്ക് മനസ്സിലായി… എൻറെ കണ്ണും നിറഞ്ഞു തുടങ്ങി. അപ്പോഴും മറുപടിയൊന്നും പറയാനാകാതെ ഞാൻ മുഖം കുനിച്ചു തന്നെ നിന്നു.

 

“ദൈവമേ ഇതൊക്കെ ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാൽ ഉള്ള അവസ്ഥ ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കിയേ… എന്തിന്.. ഇവൻറെ അച്ഛൻ അറിഞ്ഞാലോ…. “

 

അമ്മ കരയുന്നത് എനിക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കാനുള്ള ശേഷി എനിക്കില്ലായിരുന്നു. ഇതൊക്കെ അച്ഛനോ അനിയത്തിയോ അറിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമില്ല. എൻറെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു കവിയാൻ തുടങ്ങി.

 

എന്താ നീ ഈ കാണിച്ചതെന്ന് നിനക്കറിയുമോ, എത്ര വലിയ തെറ്റാണ് നീചെയ്തതെന്ന് നിനക്കറിയുമോ..? അമ്മയുടെ സ്വരം മയപ്പെടുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. പതിയെ മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ എൻറെ കട്ടിലിന്റെ കാൽക്കീഴിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. കണ്ണിൽനിന്നു  കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകിക്കോണ്ടിരുന്നു. നിന്നിടത്തുനിന്ന് ഒന്നനങ്ങാൻ പോലുമാവാതെ ഞാൻ അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ ദൈന്യതയോടെ എൻറെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

 

.. എന്തൊക്കെയായിരുന്നെടാ നിൻറെ മനസ്സിൽ… നീ ഇതൊക്കെ എവിടുന്നു പഠിച്ചു.. എന്തു പറ്റിയെടാ നിനക്ക്..

 

…

 

നിനക്കൊന്നും പറയാനില്ലേ… അതോ ഞാൻ അച്ഛനോട് പറയണോ..?

 

ഞാൻ ഒന്നു ഞെട്ടി..അമ്മയെ നോക്കി….

 

അത്…അമ്മേ….

 

അവസാനം ഞാൻ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി..

 

എനിക്കറിയില്ല അമ്മേ… എന്താണ് എനിക്ക് പറ്റിയതെന്ന്… കുറെ കാലങ്ങളായി എൻറെ മനസ്സിൽ….മനസ്സിൽ….

 

….

 

ഇങ്ങനെയുള്ള ചിന്തകൾ ആയിരുന്നു.. എല്ലാം… സത്യമായിട്ടും എനിക്ക് അറിയില്ല എപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഇങ്ങനെ ആയതെന്ന്….പക്ഷേ… എനിക്ക്…എനിക്ക് എന്തോ…. അമ്മയെ…. അമ്മയെ…..എനിക്ക്….. ഇഷ്ടമായിരുന്നു ഒരുപാട്….  ഒരുപാട്….

 

ഞാൻ എന്താണ് പറയുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലാകാതെ അമ്മ അസ്ത്രപ്രജ്ഞയായി എന്നെ നോക്കി നിന്നു.