അരക്കെട്ടിലേക്ക് അവള്‍ അവസാനമാണ് നോക്കിയത്.
ഏറ്റവും മനോഹരമായത് അവസാനം മാത്രമേ അശ്വതി നോക്കുകയുള്ളൂ. സ്ത്രീയുടെ ആ മനശാസ്ത്രത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ ഉത്തമ മാതൃകയായിരുന്നു അശ്വതി.
പുരുഷ താഴ്വാരത്ത് ഒറ്റയ്ക്കുവളര്‍ന്ന്‍ നില്‍ക്കുന്ന കരുത്തനായ ഒരു ആല്‍മരം പോലെ അവന്‍റെ പ്രണയ ആയുധം.
കമാന്‍ഡറുടെ ആജ്ഞകാത്തു നില്‍ക്കുകയാണ് നിറയൊഴിക്കാന്‍ തയ്യാറായി ആ പീരങ്കി.
വിസ്മയം കൊണ്ട് തുറന്ന വായ്‌ അശ്വതി കൈകൊണ്ട് മറച്ചു.
“എന്ത് പറ്റി?”
“അത് ..അത് …” അവള്‍ അവന്‍റെ അരക്കെട്ടിലേക്ക് വിരല്‍ ചൂണ്ടി.
“അതെങ്ങനെയാ…രാധികേടെ ..അവള്‍ടെ പൂറ്റില്‍ കേറീത്? ഈശ്വരാ …അവളിപ്പം ജീവനോടെയുണ്ടോ മോനേ?”
അവന്‍റെ ദേഹത്തുനിന്ന്‍ കണ്ണുകള്‍ മാറ്റാന്‍ അവള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. പുരുഷന്‍റെ ദേഹത്തിന് ഇത്ര സൌന്ദര്യമോ?
ചെത്തിയുണ്ടാക്കിയ ഒരു ശില്‍പ്പപൂര്‍ണ്ണത അവന്‍റെ ഇരുനിറമുള്ള ശരീരഭംഗിയില്‍ അവള്‍ കണ്ടു.
ഒരു ഗ്രീക്ക് ശില്‍പ്പം പോലെ.
കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കേ തന്‍റെ പൂറില്‍ അസഹ്യമായ ചൊറിച്ചില്‍ അവള്‍ക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.
“മോനേ.”
“എന്താടീ?”
The Author
ഈ കഥ പോസ്റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന തീയതി ഏഴ് ആണല്ലോ. ഇന്ന്‍ പതിനച്ചു ആയി. പതിനൊന്നാം അധ്യായത്തിന് കുറെ ഗ്യാപ് വന്നത്പോലെ.
നല്ല കഥ. വായിക്കുമ്പം സംഭവങ്ങള്‍ മുമ്പില്‍ തെളിഞ്ഞു വരുന്നു. അശ്വതിയും രഘുവും രാധികയും ഒക്കെ ജീവനുള്ള കഥാപാത്രങ്ങള്‍ പോലെ തോന്നിക്കുന്നു. എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ട്ടം രഘൂനെയാണ്. ഓരോ ചാപ്റ്റര്‍ വായിക്കുന്തോറും അവനോടുള്ള ഇഷ്ട്ടം കൂടിക്കൂടി വന്നു. സ്മിത ചിലപ്പോള്‍ അറിയപ്പെടുന്ന ഏതെങ്കിലും എഴുത്തുകാരിയായിരിക്കും.