അതോടു കൂടി അഞ്ജലിയിൽ മാറ്റങ്ങൾ വന്നു തുടങ്ങുന്നു. അവൾ ഒരുങ്ങുമ്പോൾ കണ്ണാടിയുടെ മുൻപിൽ ഒരുപാട് സമയം ചിലവഴിക്കുന്നു. അടുത്ത ദിവസം സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോൾ അവളുടെ ചിന്തകൾ എല്ലാം ടീച്ചർമാരുടെ വാക്കുകൾ ആയിരുന്നു. അവൾ വൈശാഖനോടുള്ള മതിപ്പ് കുറഞ്ഞു വന്നു അയാളോട് സംസാരിക്കാൻ അവൾ താല്പര്യം കാണിക്കാതെ ആയി. അയാൾ എന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ മുക്കിയും മൂളിയും മാത്രം ഉത്തരങ്ങൾ പറയും. അയാൾ കരുതിയത് അത്ര പേരുടെ മുൻപിൽ വെച്ച് അവളെ അപമാനിച്ചു അമർ സംസാരിച്ചപ്പോൾ താൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നോക്കി നിന്നത് കൊണ്ടാകാം എന്നാണ്.എന്തായാലും അഞ്ജലി ചെറിയ മാറ്റങ്ങൾക്ക് വിധേയായി. അടുത്ത ദിവസം സ്കൂളിൽ എത്തിയപ്പോൾ മാലതി ടീച്ചർ അഞ്ജലിയുടെ അടുത്തു വന്നു.മാലതി :ഹലോ, ടീച്ചർ ഹസിനു എങ്ങനെ ഉണ്ട്.
(പരിഹാസ രൂപേണ ചോദിച്ചു )

അഞ്ജലി :കുഴപ്പമില്ല.

(അഞ്ജലി കണ്ടിരുന്നു ബസിൽ ഇരുന്നു അമർ തന്റെ ഭർത്താവിനെ തല്ലിയതും, തന്നെ അപമാനിച്ചതും എല്ലാം. )

മാലതി :ഞാൻ ടീച്ചറിനോട് പറഞ്ഞതല്ലേ. ഈ മിഥിലാപുരിയിൽ അവനോളം ആണത്തം മറ്റാർക്കും തന്നെ ഇല്ല എന്നുള്ളത്.

(അഞ്ജലി ഒന്നും മിണ്ടാൻ കഴിയാതെ തല താഴ്ത്തി ഇരുന്നു. )

മാലതി :ടീച്ചർ, ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്ക് ഇവിടെ ഭയന്ന് എന്തിന് കഴിയണം. അമർ കൂടെ ഉള്ളപ്പോൾ പിന്നെ അങ്ങനെ ഒരു ഭയം നമ്മൾക്ക് ഉണ്ടാകില്ല. അവന്റെ ആളാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഒരുവനും നമ്മളുടെ ദേഹത്തു തൊടില്ല.

(അഞ്ജലി തല താഴ്ത്തി എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടി)

മാലതി :ടീച്ചർ ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്ക്.

(ദിവ്യ ടീച്ചർ അങ്ങോട്ട്‌ കടന്നു ചെന്നു )

ദിവ്യ :(എല്ലാം കേട്ട് കൊണ്ടാണ് വരവ്)എന്താണ് ഇനി ഇതിൽ ആലോചിക്കാൻ.

മാലതി :അതേ ആമിറിന് ടീച്ചറെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടം ആണ്. ടീച്ചർ ഇനി എന്തിന് ഈ നരകത്തിൽ കിടക്കുന്നു. ടീച്ചർക്ക്‌ ആഗ്രഹം ഇല്ലേ ഒരു പുരുഷന്റെ പൗരുഷത്തിന്റെ സുഖം അറിയാൻ.