അപർണ്ണ – മരുഭൂമിയിലെ മാണിക്യം [Mallu Story Teller] 315

ഈ സംഭവങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഏകദേശം 2 ആഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് അനു ഖത്തറിൽ ഉള്ള തന്റെ ഭർത്താവ് ജയന്റെ പരിചയത്തിൽ ഒരു ജോലി സാധ്യതയെ കുറിച്ച് അപർണയോട് പറഞ്ഞത്. എങ്ങനെ എങ്കിലും ജോലി ചെയ്തു പൈസ ഉണ്ടാക്കി അമ്മയെ രക്ഷിക്കണം എന്ന ചിന്ത മാത്രമേ അവൾക് അപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അമ്മക് പൂർണ സമ്മതം ഇല്ലെങ്കിൽ കൂടെ അത് വക വെക്കാതെ അപ്പു ഗൾഫിലേക് പോകുവാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.

“അപ്പു, നീ ഒരിക്കൽ കൂടെ ആലോചിച്ചു തീരുമാനിച്ചാൽ മതി …. ഇത് ഫ്രീ വിസ ആണ്. അവിടെ ചെന്ന് ജോലി നോക്കണം, എന്ത് ജോലിയാ കിട്ടുക എന്ന് കൂടെ പറയാൻ പറ്റില്ല”

” കുഴപ്പം ഇല്ല ചേച്ചി, ഇവിടെ വെറുതെ നിന്നിട്ട് ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാനാ? ഞാൻ ആരുടെ മുൻപിൽ ചെന്ന് കൈ നീട്ടും?? ജയൻ ചേട്ടനെ ബുദ്ധി മുട്ടിക്കുന്നതിലും ഒരു പരിധി ഇല്ലേ?”

അപർണയുടെ മറുപടിക്ക് മുന്നിൽ അനുവിന് പിന്നെ ഒന്നും ചോദിക്കാൻ തോന്നിയില്ല . പിന്നീട് എല്ലാം പെട്ടന്ന് ആയിരുന്നു.വിസയും ടിക്കറ്റെല്ലാം ആഴ്ചക്കുള്ളിൽ തന്നെ അവളുടെ കയ്യിൽ കിട്ടി. ജോലി കിട്ടുന്നത് വരെ അവിടെ ജയൻ ചേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ താമസിക്കാം എന്ന കാര്യം മാത്രമാണ് അവളുടെ ഏക ആശ്വാസം.

അധികം വൈകാതെ തന്നെ നാടിനെയും പ്രിയപ്പെട്ട ഓർമ്മകളെയും ഉപേക്ഷിച്ചു അവൾ എയര്പോര്ട്ടിലേക് വണ്ടി കയറി. പക്വത കൈവരിക്കും മുമ്പേ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ പറിച്ചു നടൽ.

************************

“Excuse me madam… excuse me… We are about land at Doha soon…Kindly fasten your seat belt, please.”

എയർ ഹോസ്റ്റസ് തട്ടി വിളിച്ചത് കേട്ടാണ് അവൾ കണ്ണ് തുറന്നത്. ക്ഷീണം മൂലം അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്കു വഴുതി വീണിരുന്നു. കണ്ണുകൾ തിരുമ്മി സീറ്റിലേക് കയറി ഇരുന്ന അപർണയെ നോക്കി സുന്ദരിയായ എയർ ഹോസ്റ്റസ് വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു

“Madam, your seat belt”

“എന്താ…what madam …i didn’t….”

അപർണ പറഞ്ഞു മുഴുവനാകുന്നതിനു മുൻപേ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് എയർ ഹോസ്റ്റസ് അടുത്ത് വന്നു അവൾക്കു ബെൽറ്റ് ഇട്ടു കൊടുത്തു. വീട്ടിൽ നിന്നും യാത്ര പറഞ്ഞു ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഉള്ള നിമിഷങ്ങളെ മനസ്സിൽ ഓർത്തു അവൾ ചെറിയ ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു. താഴെ നൂലിൽ കോർത്ത മാല കണക്കെ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന വഴിവിളക്കുകൾ..അങ്ങിങ്ങായി തീപ്പട്ടി കമ്പു പോലെ കെട്ടിടങ്ങൾ..അതിനുമപ്പുറം രാത്രിയിൽ ഒരു തീഗോളം പോലെ സ്വർണ്ണ നിറത്തിൽ ജ്വലിച്ചു നില്കുന്ന സുന്ദരി..ദോഹ പട്ടണം..

വിമാനം പയ്യെ ഭൂമിയിൽ തൊട്ടു. എമിഗ്രേഷൻ കഴിഞ്ഞു ലഗ്ഗേജ് എടുക്കാൻ പോയ അപർണക് ഒരു പുതിയ ലോകത്തു എത്തിയ പോലെ ആണ് തോന്നിയത് … പല രാജ്യത്തു നിന്നുള്ള ആളുകൾ ..ഭാഷകൾ ..കാഴ്ചകൾ … വസ്ത്രധാരണങ്ങൾ…എല്ലാം പിറന്നു വീണ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ അമ്പരപ്പോടെ അവൾ നോക്കി നിന്നു. എന്നാൽ തന്നെ പോലെ മുടി പിന്നി കെട്ടി നീളൻ ചുരിദാർ അണിഞ്ഞ ഒരു നാടൻ പെൺകുട്ടിയെ പോലും അവിടെയെങ്ങും അവൾ കണ്ടതേയില്ല.

പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ അപർണയുടെ കണ്ണുകൾ ജയനെ തിരയുവാൻ തുടങ്ങി. ചുറ്റും നടന്നു തിരഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും ജയനെ മാത്രം അവൾ കണ്ടില്ല. വീശിയടിക്കുന്ന ചെറിയ തണുത്ത കാറ്റിൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്ന അവളുടെ മനസ്സിൽ ചെറിയ ഭയത്തിന്റെ നിഴൽ വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

“ഹല്ലോ അപ്പു കുട്ടി…”