ദഹിപ്പിക്കുന്നൊരു നോട്ടം. അതിന്റെ പിന്നിലെ അർത്ഥമെന്തെന്ന് അന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.
“ വരൂ, ബുദ്ധിമുട്ടില്ലെങ്കിൽ നമുക്കൊന്ന് സംസാരിക്കാം…” എന്റെ മറുപടിക്ക് കാത്ത് നിൽക്കാതെ തോളിലെ ഹാൻഡ് ബാഗും തൂക്കി ഞങ്ങളുടെ കോളേജിലേക്കുള്ള കല്ലു പാകിയ ഇടവഴിയിലൂടെ റീന നടന്നു. മറുത്തൊന്നും പറയാനാവാതെ അറക്കാൻ കൊണ്ടുപോണ കുഞ്ഞാടിനെപ്പോലെ പിന്നാലെ ഞാനും. ഞാൻ ഒപ്പമെത്താൻ അവർ നടത്തമൊന്ന് സാവധാനമാക്കി.
“ സത്യത്തില്‍ എന്താണ് വിനോദിന്റെ പ്രശ്നം?”
“ എന്ത് പ്രശ്നം?”
“ കുറെ നാളായി ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. താന്‍ ഇങ്ങനെയൊന്നും ആയിരുന്നില്ല. വന്ന സമയത്ത് തരക്കേടില്ലാതെ പഠിച്ചോണ്ടിരുന്നതായിരുന്നു. പക്ഷേ കുറച്ചുനാള്‍ ആശുപത്രിയില്‍ കഴിഞ്ഞിട്ട് വന്നതിൽപ്പിന്നെ കംപ്ലീറ്റ് ഉഴപ്പാണ്. ക്ലാസിലൊന്നുമല്ല ശ്രദ്ധ… വേറെ എങ്ങോട്ടൊക്കെയോ നോക്കി സ്വപ്നലോകത്തെ ബാലഭാസ്കരനെപ്പോലെ..” അവരൊന്ന് നിർത്തി എന്നെ നോക്കി.
“ കഷ്ടമാണ് വിനോദ്. താന്‍ പഠിക്കണമെന്നും പഠിച്ചൊരു നല്ല നിലയില്‍ എത്തണമെന്നും ആഗ്രഹിക്കുന്നവർക്ക് ഇത് എന്ത് വിഷമമാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നതെന്ന് അറിയോ?” ആ നിമിഷത്തിൽ എന്തോ പറയാന്‍ തുടങ്ങിയ കണ്ണുകൾ പിന്നെ പെട്ടെന്ന് സാധാരണ പോലെ.
“ എന്താ പ്രശ്നം? പഠിപ്പിക്കുന്ന സമയത്ത് എന്തിനാ ഇമ്മാതിരി വേണ്ടാത്ത വിചാരങ്ങള്…?”
ഞാനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“ വീട്ടിലെന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ…?”
“ ഇ… ഇല്ല”
“ ആര.. ആരേലും തേച്ചിട്ട് പോയോ… വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഓർമ്മകളോ മറ്റോ? അതാണോ വിഷമം?”
“ തേക്കാനങ്ങനെ ആരുമില്ല മിസ്സേ…”
“ പിന്നെ..? പഠിപ്പിക്കുന്നത് ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ലേ?”
ഞാൻ അപ്പോഴും മൗനം ഭജിച്ചു. അതുകണ്ട് അവർ വളരെ കാര്യമായി ചോദിച്ചു.
“അതാണോ കാര്യം? പറ വിനോദ്… ഞാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നതാണോ മനസ്സിലാവത്തെ… അതോ…”
“ മിസ്സിന്റെ ക്ലാസിൽ മാത്രമാണ് പ്രശ്നം..”
അത് കേട്ടപ്പോള്‍ അവർക്കും നല്ല വിഷമം.
“ പറഞ്ഞൂടായിരുന്നോ വിനോദ്? പറയാതെങ്ങനെ അറിയും? എത്ര പ്രാവശ്യം ഞാൻ ക്ലാസിൽ ഫീഡ് ബാക്ക് എഴുതിച്ചിട്ടുണ്ട്! ഒരുവട്ടമെങ്കിലും ഒന്നെഴുതിയിരുന്നേൽ…”
കഥ നിർത്തിയോ തിരിച്ചു വരു ബ്രോ
Katha ayuthan ariyunnavar okke inganechaythhal bro 😥😥😥thirich varoo😥😥
Oliver 😥bro thangal avide yaanu