ദേവനന്ദ 9 [വില്ലി] 2234

ദേവൂട്ടിക്കറിയില്ലല്ലോ താനിന്നും കാണാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന സ്വന്തം അച്ഛൻ ഈ കടലിന്റെ വിരിമാറിലെവിടെയോ ഉണ്ടെന്ന സത്യം…  ചിലപ്പോൾ അദ്ദേഹം എല്ലാം കാണുന്നുണ്ടാവാം കേൾക്കുന്നുണ്ടാവാം..  ഞങ്ങളെ തഴുകി കടന്നു പോകുന്ന ഈ തണുത്ത കാറ്റു ചിലപ്പോൾ അച്ഛന്റെ സാമിപ്യം ആകാം…  ദേവുവിന്റെ കാലിൽ തട്ടി തിരികെ പോകുന്ന ഓരോ തിരമാലകളും ഇന്നദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുഗ്രഹം ആകാം…

” ഹലോ …..  ”

ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ ശബ്ദം ആണ് ഞങ്ങളെ ഉണർത്തിയത്.  പരസ്പരം  അടർന്നു മാറി ഞങ്ങൾ അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി.  മുൻ പരിചയമൊന്നും ഇല്ലാത്ത രണ്ടു മുഖങ്ങൾ. ഒരു സ്ത്രീയും പുരുഷനും.

” ഞങ്ങളെ മനസിലായില്ലേ..?  ”

എന്റെ നോട്ടം കണ്ടിട്ടാവാം അവരങ്ങനെ ചോദിച്ചത്.. പക്ഷെ എന്റെ ഓർമകളിൽ ഒന്നും അവരുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നില്ല.

” തനിക്ക് ഓർമ കാണാൻ വഴിയില്ല.  പക്ഷെ കുട്ടിക്കെന്നെ ഓർമ വരുന്നില്ലേ…. ?  ”

എന്നിൽ നിന്നു തിരിഞ്ഞു അവർ ദേവുവിനോടായി ചോദിച്ചു..

” ഇല്ല… ” പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൾ അങ്ങനെ പറഞ്ഞു മുഖം താഴ്ത്തി…

” എന്താണ് കുട്ടി….നിങ്ങടെ ജീവിതത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ദിവസത്തിൽ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഞങ്ങളെ ഓർമ ഇല്ലെന്നു വച്ചാൽ…. കഷ്ടം ആണുട്ടോ  .  ……. ”

എല്ലാം സംസാരിക്കുന്നത് ആ സ്ത്രീ ആയിരുന്നു.

” നിങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണീ പറയുന്നത്….  നിങ്ങൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കാര്യം എന്താണെന്ന് പറയു…. ”

ഞാനല്പം ശബ്ദം ഉയർത്തി ചോദിച്ചു.

” ആഹാ…  അപ്പോൾ അന്ന് ഹോട്ടലിൽ വച്ചു നടന്നതൊക്കെ മറന്നോ നിങ്ങൾ.. നിങ്ങൾ മറന്നാലും എനിക്കും സുധിക്കും നിങ്ങളെ മറക്കാൻ പറ്റില്ല….  അന്ന് ഞങ്ങൾ വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ കാണാമായിരുന്നു… ഇവളുടെ ബന്ധുക്കൾ തന്നെ കൊന്നേനെ…. ”

എല്ലാറ്റിനും മറുപടി അവരയിരുന്നു പറഞ്ഞിരുന്നത് . അതികം ആലോചിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം മാറ്റി മറിച്ച ആ  ഹോട്ടലിൽ അവരും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നെനിക് മനസിലായി…  എനിക്കവരെ കണ്ടതായി ഓർമ ഇല്ല. കാരണം  അപ്രതീക്ഷിതമായി കിട്ടിയ ഒരടിയിൽ എന്റെ ബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു..  പക്ഷെ ദേവു….. ! എങ്കിൽ ഇവൾക്ക് അവരെ ഓർമ കാണേണ്ടതാണല്ലോ….